વાત એક સામાન્ય માણસની છે…સામન્ય માણસના જીવનની આ અસામાન્ય ઘટના છે જેને હું કહીશ એક સામાન્ય ઘટનાની જેમ જ…!!
આ કોઈ સફળ થયેલા વ્યક્તિના વખાણ કરવાનો આશય નથી … પણ એકયુવાનના સીએ બનવવાના તેની માતાના સ્વપ્ના અને સંઘર્ષની વાત છે.પરિસ્થિતિનો સ્વીકાર કરી જિંદગીએ આપેલા પહાડ જેવા પ્રશ્નોનો સામનો કરવામાં મોટાભાગની જિંદગી વિતાવી દીધેલ એક માં નો એક નો એક પુત્ર જે હદયનીઆરપાર ઉતરી ગયો, એની વાત છે.
બાવીસ વર્ષના એક યુવાનનો ફોન આવ્યો, સર…આઈ બેડલી નીડ અ જોબ…પ્લીઝ ગીવ મી અ ચાન્સ..!!
ત્રીસ વર્ષની પ્રેક્ટીસમાં આવા કેટલાય ફોનના જવાબમાં એમણે સોરી…આઈ હેવ નો વેકન્સી કહીને વાત પુરી કરી દીધી હશે, પણ આ યુવાન ના પાડવા છતાં તેના પ્રોગ્રેસરીપોર્ટસની ફાઈલ લઈને ઓફીસ પહોચી ગયો.
ઓફીસે બહાર બેઠેલ રીસેપ્શનીસ્ટે અંદર જતા અટકાવ્યો અને કહ્યું સર બીઝી છે આપ પ્લીઝ જાઓ. જીદ્દી છોકરો મળવા માટે કેબિનની બહાર ત્રણ કલાક બેસી રહ્યો.થાકીને એમણે બાજુમાં બેઠેલા પાર્ટ્નર સુભાષભાઈને કહ્યુ…પેલા અંદર બોલાવીને કડક શબ્દોમાં ના પાડી દો…સાલાઓ સી.એ ની ફર્મને બોડીબામણીનું ખેતર સમજે છે.
યુવાનને અંદર આવ્યો એનો ચહેરો જોતાં એમણે પોતાના જાણીતા ચહેરાઓને યાદ કરવા માંડ્યા, પણ યાદશક્તિએ દાદ જ ના આપી,યાદ જ ના આવ્યું કે આવો ચહેરો બીજો કોનો જોયો છે. અને મનમાં જ વિચારીને સ્વગત બબડ્યા કે સાલું શું પ્રોફેશન છે ..રોજ સોએક માણસો સામે પરાણે હસ્યા કરવું પડે છે,કેટલાં થોબડા યાદ રહે??
આ તરફ સુભાષભાઈએ પેલાંને કડક શબ્દમાં નોકરી નથી એમ કહી દીધું.યુવાન વીલાં મોઢે બહાર નીકળી રહ્યો હતો ત્યાં એમનાથી અનાયસે યુવાનની ફાઈલ માંગવા હાથ લંબાઈ ગયો.
યુવાને ફાઈલ લંબાવી દીધી અને સુભાષભાઈ ખિજાયા આ પી.જી પણ્..!ફાઈલ જોવાની શું જરુર પડી એમને…ઉહ્હ્!!
ફાઈલ પર ચિરાગ વિજયકુમાર માનસતા નામ વાંચતા જ એમને યાદ આવી ગયું યેસ્…..આ માણસ પેલા વિજકા જેવો દેખાય છે..!!
અને એ ભુતકાળમાં સરી ગયા.અમદાવાદ લોહાણા બોર્ડીગમાં સાથે રહેલો એ વિજય માનસતા.
ગુરુવારે ફીસ્ટ હોય ત્યારે આ વિજકો અને બીજા મિત્રો ખુબ વૉલીબોલ રમતાં અને પછી ૧૦૦-૧૨૫ ગુલાબજાંબુ ઝાપટી જતાં.
વિજકાની સગાઈ થઈ ગયેલી, એક્વાર એ પેલીને લઈને રીલીફમાં સત્યમ શિવમ સુંદરમ જોવા ગયેલો અને બધાજ મિત્રો એની પાછળની રૉ માં ટીકીટ લઈને ઘુસી ગયેલા….વિજકો જેવો પેલીને હાથ લગાડ અમે બધા પાછળથી બુમો પાડતા…ત્રાસી ગયેલો બિચારો.
અરે એકવાર એ એની ફીયાન્સીને લઈને એચ એ કૉલેજની સામે ડાઉન-ટાઉન રેસ્ટોરન્ટ ગયેલ અને અમે બધા ત્યા પહોચી ગયેલા…એના ટેબલ પર અડીંગો મારીને નાસ્તા-પાણી કરી નીકળી પડ્યા ત્યારે એ અમારી પાછળ આવેલો…હે પદીયા…૫૦-૧૦૦ રુપિયા આલતો જા…મારી પાસે એટલા રુપિયા નથી ઓલી સામે મારી આબરું જશે..અને એને બે-ચાર મુક્કા મારીને અમે નીકળી ગયેલા ઉપરથી ગાળો બોલેલા…સાલા….કડકાબાલુસ..કોકની છોડીને ફેરવવા શેનો નીકળે છે ???
અને એ ભુતકાળની યાદોમાં એકલા એકલા જ હસી પડ્યા …કોઈક જોઈ રહ્યુ છે એ અહેસાસ થતાં ઝંખવાણા પડી ગયા ….અને ચિરાગને પુછ્યું…શું કરે છે તારા પપ્પા??
હી ઈઝ નો મોર સર…
હું છ મહિનાનો હતો ત્યારે જ એમનું ડેથ થઈ ગયેલું.
પણ એ તમારી સાથે ભણેલા…લોહાણા વિદ્યાર્થી ભવનમાં એ તમારી સાથે હતાં.
ઓહોહો…એટલે તું એજ વિજકા નો દીકરો છું??
એને તો પેટ્રોલપમ્પ હતો ને?
હા સર…એકવાર કોઈ ડ્રાઈવરથી ટ્રક કંટ્રોલ ના થતાં પોતાના પેટ્રોલપમ્પ પર જ કચડાઈને ત્યાં મૃત્યુ પામેલા.
ઓહ્…મંમી શું કરે છે??
તમને ક્યારેક યાદ કરે છે સર્…દસ-પંદર વર્ષ પહેલા જ્ઞાતિના ન્યુઝલેટરમાં તમારો ફોટો આવેલો એ કટીંગ હજુ સાચવી રાખ્યું છે,કહે છે પપ્પાના બેસ્ટ ફ્રેન્ડ છે આ…!!
પપ્પાના ડેથ પછી મંમીને કાઢી મુકવામાં આવી…સિલાઈકામ જાણતી હોવાથી નાનાએ રેવો મશીન વસાવી આપ્યુ અને ઈન્ડસ્ટ્રીયલ પેકીંગ બેગ્સ સીવીને મને મોટો કર્યો .નાવ શી ઈઝ સફરીંગ ફ્રોમ સર્વાઈકલ કેન્સર્…સો આઈ નીડ અ જોબ્..!!
આંસુ પીતા-પીતા એક જ શબ્દ બોલી શક્યા એ…પ્લીઝ જોઈન મી બેટા…!!
ઘેર આવીને એક જ સવાલ…મને એ વિજકો કોઈ દિવસ યાદ જ ના આવ્યો…સાલો મને બેસ્ટ ફ્રેન્ડ માનતો’તો
-rita
